2020-10-30 00:00:00 | Hillary vier jaar later – NRC

Hoe vergaat het Hillary Clinton dezer dagen? De traumatische verkiezingsnacht van vier jaar geleden zal nauwelijks uit haar gedachten zijn. Daarom was het een goed idee van het podcastteam van New York Times Opinion om haar aan de vooravond van de nieuwe verkiezingen te interviewen. Hillary verdient tegenwoordig ook zelf de kost – voor zover dat nog nodig is – met podcasts, maar dit terzijde.

Interviewer Kara Swisher valt meteen met de deur in huis – uiteraard de deur die Trump heet. Zou ze hem niet graag voor haar podcast interviewen? Nee, zegt Hillary resoluut, ze wil vooral mensen interviewen die ze bewondert, vrouwen als Angela Merkel en Jacinda Ardern, de premier van Nieuw-Zeeland. Ze wil laten zien wat het betekent om een vrouw met macht te zijn, want vrouwen mogen dan meer rechten hebben gekregen, op gebieden als het zakenleven, de economie, de politiek en de regering bespeurt ze nog veel achterstand.

Hillary heeft vaker over haar nederlaag gesproken en geschreven en steeds weer zoekt ze de oorzaak vooral buiten zichzelf. Deels ongetwijfeld terecht. De nekslag was volgens haar het FBI-onderzoek naar haar omgang als minister van Buitenlandse Zaken met staatsgeheimen in haar e-mails via haar privéaccount. FBI-directeur James Comey heropende elf dagen voor de verkiezingen plotseling dit onderzoek. Het zou geen nieuwe informatie opleveren, volgens Hillary om de eenvoudige reden dat er niets bijzonders in die mails stond.

Ze noemt meer nepnieuws dat haar kansen beschadigde: bijvoorbeeld dat paus Franciscus Trump steunde en dat zij, Hillary, stervende was. De sociale media lieten het gebeuren, constateert ze, er was geen zorgvuldige controle. „De Russen bemoeiden zich ermee. Wie geloofde het? De mensen wilden het niet geloven.” Ze is ervan overtuigd dat Joe Biden gaat winnen, omdat het publiek zich niet tweemaal achter elkaar zal laten belazeren door desinformatie.

Andere oorzaken van haar nederlaag? Ze verwijst naar een deel van het Amerikaanse volk dat geen vrouw als president wil. Ze hoort mensen nu zeggen dat ze niet meer op Trump, maar op Biden zullen stemmen en dat ze destijds niet wilden dat een vrouw de lakens ging uitdelen.

Leugens, laster, vrouwenhaat – ik geloof het allemaal, maar wat ik in haar verdediging steeds mis is een zeker zelfverwijt. Zo verzuimde zij vier jaar geleden persoonlijk campagne te voeren in enkele sleutelstaten; Trump won nipt in deze staten.

Tussen Hillary en Trump lijkt een wederzijdse obsessie te bestaan. Ze blijven elkaar bestoken met zware beschuldigingen. „Ik denk niet dat hij een geweten heeft, hij is een man zonder moraal en zonder waarheidsliefde”, zegt zij over hem. Alleen al de gedachte dat hij opnieuw zou winnen maakt haar „sick to my stomach”. Bijna dreigend zegt ze: „Hij weet beter hoe hij gekozen is dan wij. Hopelijk zullen we de komende jaren meer te weten komen.”

Op zijn beurt heeft Trump nog onlangs openlijk geklaagd dat zijn ministers te weinig doen om Hillary te laten vervolgen voor de e-mailaffaire. Lock her up, hitste hij al vier jaar geleden.

Hillary zal zulke woorden niet gebruiken, zegt ze tegen haar interviewer. Maar als Trump dinsdag verliest, zal in huize Clinton vermoedelijk een bruisend feestje beginnen. Halverwege belt Obama: „We got him.”