2020-10-30 16:19:38 | ‘Mijn manier van leven is gewoon een beetje apart’

Jeroen: „Ik ben iemand die het fijn vindt om na het wakker worden in bed te blijven hangen. Als ik niet veel gepland heb, begin ik soms met het kijken van een aflevering van een serie, soms pak ik een boek erbij. Ik heb ook niet meteen behoefte aan ontbijt. Pas zo’n twee uur nadat ik wakker ben geworden, krijg ik honger.

„In augustus ben ik naar een kamer in Amsterdam verhuisd, vanuit Nijmegen. Ik ben hier sinds kort aan het werk bij een fietskoeriersbedrijf in Duivendrecht. Meestal beginnen mijn diensten om vijf uur ’s middags, tot een uur of tien ’s avonds. Ik werk nu ongeveer twintig uur in de week, het is fijn uren maken. In de weekenden werk ik niet.

„In mijn vrije tijd schrijf ik soms proza of gedichten, en ik speel gitaar. Het is een beetje aftasten hoeveel ik dat hier kan doen, omdat ik niet goed weet wie van mijn huisgenoten overdag thuis is en wie niet. Het is wel echt een rustig huis, dat probeer ik te respecteren. Verder kan ik best lang gamen, of series kijken.

„Op dit moment heb ik overdag niet zo heel veel omhanden, maar komend jaar wil ik een hbo-opleiding social work gaan doen. Daarvoor moet ik een toelatingstoets maken, waarop ik me nu aan het voorbereiden ben.

„Fietskoerier zijn vind ik heel leuk, maar het is laaggeschoold werk waar je je niet in kan ontwikkelen. Als ik ergens anders wil wonen dan op een kamer, moet ik fulltime aan de slag. Maar veertig uur per week op een fiets zitten, dat gaat gewoon niet.”

Uitgekeken op Nijmegen

Jeroen: „Ik heb de koksopleiding gedaan, en daarna een opleiding als verkoopspecialist detailhandel. Bij mijn leerwerkplek in een fietsenwinkel heb ik uiteindelijk van mijn drieëntwintigste tot zesentwintigste gewerkt. Ik kreeg daarna geen contractverlenging. Ze vonden me iets te dwars, denk ik.

„Het duurde meer dan een jaar voordat ik een nieuwe baan vond. Uiteindelijk begon ik bij een fietskoerier in Nijmegen. Ik denk dat het toch de behoefte was aan vrijheid die de doorslag gaf voor die baan. En ik vond het fijn sportief bezig te zijn. Ik ben niet zo ondernemend ingesteld. Ik heb baat bij structuur. De diensten en het feit dat je op een bepaald tijdstip op de fiets moet zitten, maken het voor mij makkelijker om bijvoorbeeld op tijd te komen.

„Het werk in Nijmegen heb ik een paar jaar gedaan. Ik raakte op een gegeven moment een beetje verveeld en was uitgekeken op Nijmegen. Ik was wel tevreden met mijn situatie, maar tegelijkertijd helemaal niet zo gelukkig. Mijn toenmalige vriendin wakkerde het gevoel in me aan dat er iets moest veranderen. Ze ging zelf naar Amsterdam, dus het was logisch om ook te gaan. Het ging al wat minder in onze relatie, dus ik dacht: wil ik dit ook zelf? Dat wilde ik.

„Vlak na de verhuizing ging het definitief uit. In Amsterdam is normaal gesproken wel veel te doen op cultureel gebied. En ik was nog wat optimistischer over corona, dacht dat het niet zo lang zou duren. Dat valt nu allemaal een beetje tegen.

„Als ik werk, voel ik me hier al best wel op mijn gemak. Over het algemeen vind ik het in het verkeer heel chill omdat mensen wat flexibeler zijn. Je merkt dat iedereen zo’n beetje om elkaar heen fietst of wandelt, en je er door middel van oogcontact en non-verbale communicatie wel uitkomt met elkaar. Maar of ik hier al echt geaard ben…

„Ik ben pas nog eens verhuisd binnen Amsterdam, want eerst zat ik in onderhuur. Ik heb een prima huis, en leuke huisgenoten, al ken ik ze nog niet zo goed. Nog niet al mijn spullen zijn hier, het voelt toch een beetje alsof ik in een hostel zit. Maar met dat soort dingen kan ik makkelijk leven.”

Gebrek aan ambitie

Jeroen: „Ik maak me de laatste tijd heel vaak zorgen over wat nu ‘normaal’ is. Mijn manier van leven is, in verband met het werk dat ik doe, gewoon een beetje apart. Ik weet eigenlijk niet of ik daar zelf last van heb, of dat ik gewoon bezig ben met wat mensen vinden. Soms denk ik wel: zit er niet meer in?

„Vandaar dat ik pas een ontwikkelingstraject hebt gedaan. Mijn moeder opperde het. Ik wil altijd wel meer doen, maar heb tegelijkertijd moeite om ergens echt hard aan te trekken. Vanwege de coronacrisis hebben alle Nederlanders recht op een soort standaardtraject waarin je beroepskeuzetesten doet en advies krijgt. Daar heb ik gebruik van kunnen maken. Ik ben echt klaar voor een nieuwe studie, merk ik. Ik ben een stuk volwassener geworden.

„Ik heb niet een bepaald beeld voor ogen van de toekomst. Ik denk dat dat alleen maar kan leiden tot teleurstelling. Tegelijkertijd vind ik dat wel jammer, dat gebrek aan ambitie. Door het ontwikkelingstraject weet ik nu iets beter wat ik wil, maar alles kan nog veranderen. Misschien wil ik na de opleiding uiteindelijk wel de beleidskant op.

„Hoe ik het nu voor me zie, is dat ik echt met mensen ga werken die bijvoorbeeld drugsverslaafd zijn geweest. Hun weer een plek geven in de maatschappij. Ik ben soms meer bereid dingen voor anderen te doen dan voor mezelf. En ik ben niet zo bang om te praten met mensen die het zwaar of moeilijk hebben. Hun verhalen kunnen jezelf ook wat verdrietiger maken. Maar ik ben iemand die van nature al wat melancholischer is. Ik denk dus niet dat mij zal schaden.”

In Spitsuur vertellen stellen en singles hoe zij werk en privé combineren. Meedoen? Mail naar werk@nrc.nl