2021-06-01 07:52:00 | Onverwachte ontmoetingen bij een uitvaart | Haarlems Weekblad

HAARLEM Het Haarlems Weekblad plaatst om de week een column van Stem in de Stad. Deze organisatie zet zich in voor Haarlemmers die het moeilijk hebben en kijkt om naar kwetsbare mensen die in nood zijn, naar mensen die niet altijd gehoord of gezien worden. Deze week is het woord aan zakelijk manager Petra de Vries.

Vanuit Stem in de Stad verzorgen wij op verzoek van de gemeente Haarlem de uitvaart van daklozen en voor zoiets maken we ruimte in onze agenda’s. Onze straatpastor verzorgt de herdenkingsdienst en de teraardebestelling op ons ‘Daklozenlaantje’, begraafplaats Kleverlaan. Bij zo’n gebeurtenis zijn er altijd twee mensen van onze organisatie aanwezig. Om er te zijn voor mensen die komen en tegelijkertijd oog te hebben voor elkaar. Klachten van corona-achtige aard gooit roet in het eten. De tweede persoon van Stem in de Stad moet zich laten testen. Ik kan wel en zo ben ik opeens onderdeel van een afscheidsritueel en sta met beide benen midden in een rouwende groep mensen, die onverwacht afscheid moeten nemen van de man die hen zo nabij stond. 

Het raakt mij dat het verdriet open gedeeld wordt door herinneringen te vertellen, elkaar ter plekke te steunen en het verlies in de ogen te kijken. Bij de koffietafel raak ik in gesprek en het gaat niet over koetjes en kalfjes. Ongelofelijk wat mensen soms meemaken in hun leven en hoe ze toch volhouden. Dat vraagt kracht. En je loopt er littekens van op. De verhalen doen mij denken aan een liedje waarvan ik maar één zin ken: “In de mallemolen van het leven draai je allemaal je eigen rondje mee”. Het is een songfestivalliedje uit 1977 van Heddy Lester. Waarschijnlijk geen toeval dat dit zo bovenkomt in de aanloop naar het Songfestival in Rotterdam. Mij helpt het deze zin hardop of juist in mijn gedachten te zingen om alles een plaats te geven, ook dat ik geraakt ben. 

Een blokje om is goed om de geest leeg te maken, ruimte te scheppen en nieuwe ideeën op te doen. Ook dat ging anders deze week. Het lukte niet om zaken op een rij te zetten, teveel chaos in mijn hoofd. Dan maar aandachtig om mij heen kijken en waarnemen wat ik zie. En wat gebeurt mij dan opeens? Ik kom bekende mensen tegen: gasten van Stem, een vrijwilliger en een ex-collega. Ik maak een praatje en merk dat het goed is om elkaar te zien en even te spreken in deze aparte tijd. Dit keer geldt dat juist door contact te maken met de ander, ik mijn plek hervind, in die mallemolen die leven heet.

Petra de Vries, zakelijk manager