[ad_1]
HAARLEM Hij had een rijk sociaal leven, een baan, een huis, een auto, een prachtige leefomgeving: alles wat zijn hart begeerde. Maar door bedreigingen vanuit religieus-extremistische bewegingen kon Yousuf niet meer in Afghanistan blijven en bracht hij zichzelf in veiligheid. Hier in Nederland moest hij opnieuw beginnen en zet hij zich vrijwillig in waar mogelijk. Het verhaal van Yousuf is één van de honderd verhalen die dit jaar gedeeld worden met de campagne Mensen Maken Nederland, vanwege het Nationaal Jaar Vrijwillige Inzet.
Met zijn vrouw en vijf kinderen die tussen de zes en achttien zijn woont Yousuf Sabir in Haarlem. Tussen de plek waar hij is opgegroeid, de provincie Kandahar en waar hij nu is, zit een lange, hobbelige weg. “Toen ik jonger was studeerde ik bouwkunde. Helaas moest ik stoppen, omdat ik hoofd van de familie werd. Later ben ik via allerlei wegen projectleider geworden bij Save The Children UK. Omdat ik dreigementen ontving uit extremistische hoek, ben ik overgeplaatst naar Kabul. Helaas kwamen daar ook dezelfde nare brieven aan mijn adres. Ik moest vluchten voor de veiligheid van mijn familie en mijzelf.”
Een moeilijke tijd door de bergen bracht hem in Pakistan en vanaf daar kwam hij via Istanbul uiteindelijk in Nederland terecht. Hij had geen idee waar hij was en moest het aan iemand op straat vragen. “Ik heb me toen gemeld bij het politiebureau en kwam in Ter Apel terecht, bij het aanmeldcentrum voor nieuwkomers.”
Ik doe liever iets dan niets, dus vandaar dat ik ben gaan tolken
In die Drentse plaats en later ook in het Zeeuwse Goes begon hij zijn eerste vrijwilligerswerk in Nederland: tolken. Hij sprak Engels, Farsi, Urdu, Dari en een beetje Arabisch. “Nederlanders spreken goed Engels en zo kon ik tolken tussen veel van de andere bewoners en de medewerkers en vrijwilligers. In Afghanistan was ik altijd bezig met werk, familie en vrienden en hier zat ik ineens zonder iets te doen te hebben. Ik doe liever iets dan niets, dus vandaar dat ik ben gaan tolken.”
Na een jaar kon Yousuf in Haarlem gaan wonen en kon het proces van gezinshereniging gaan plaatsvinden. Inmiddels woont hij met zijn vrouw en kinderen in een eengezinswoning in diezelfde stad. Hij heeft zich op allerlei vrijwilligersprojecten gestort en kijkt ondertussen ook uit naar werk. “Werken is belangrijk om de vaste lasten te betalen, maar daarnaast heb ik me ook altijd vrijwillig ingezet. In Afghanistan adviseerde ik bewoners van de regio bij allerlei projecten op het gebied van water en bestrating. Nu ik hier nog geen werk heb, zet ik me zoveel mogelijk in. Ik vind de sociale contacten en een netwerk opbouwen belangrijk.”
Voor Spaarnelanden, een organisatie die zich bezighoudt met een leefbare openbare ruimte, loopt hij elke dag een uur door de wijk om meldingen te verzamelen. Een kapotte lantaarnpaal, rondslingerend vuil? Yousuf geeft het door en helpt zo mee de wijk veilig en schoon te houden. Soms zet hij zich nog in voor projecten voor Save The Children en waar hij momenteel de meeste tijd mee bezig is, zijn voorlichtingen op scholen voor VluchtelingenWerk.
Voor hun project ‘Bekend maakt Bemind’ gaat hij bij basisscholen en middelbare scholen op bezoek. “De kinderen vinden het altijd interessant als ik mijn verhaal vertel. Ze horen het verhaal van een vluchteling eigenlijk nooit van iemand zelf.” In de klas geeft hij antwoord op de vragen ‘Wie ben ik?’ ‘Hoe ben ik hier gekomen?’ en ‘Hoe ga ik hier groeien?’. Op de eerste twee vragen weten we inmiddels het antwoord. En de laatste vraag? “Ik ben nu nog zoekende naar een goede richting. Het liefst zou ik weer iets met bouwkunde gaan doen, diploma’s halen of me inzetten voor VluchtelingenWerk. Het maakt niet uit waar, als ik maar mensen kan helpen.”
[ad_2]
Klink hier om het artikel te lezen
[sc name=”bronvermelding”]
