2020-10-11 19:34:14 | Oranje als grote corona-afleider – NRC

In de harmonicatunnel naar het voetbalveld in Zenica hing een flacon met een ontsmettingsmiddel. Dat moet een signaal van onze regering zijn geweest voordat de wedstrijd tegen Bosnië-Herzegovina begon: ‘Jongens, we staan in het linker rijtje als het om corona gaat, voetballen prima, maar hou het veilig.’

Het Nederlands elftal liep aan de fles voorbij en gooide op het veld de benen en armen los. Vlak voor de interland stond bondscoach Frank de Boer langs de kant met een ‘strijdplan’ in zijn hoofd. Op een vraag over de opstelling – Waarom Malen en De Jong in de aanval en geen Berghuis? – kwam dit uit zijn mond: „Dan heb je in ieder geval jongens die diepte maken zonder bal, niet alleen maar jongens in de bal.”

Dat beloofde niet veel goeds.

Nog één vraagje dan. Was de ambiance in Zenica goed voor een mooi avondje voetbal? De Boer keek om. Hij dacht van wel: „Het veld is oké.”

Aan de sfeer in en rond het stadion lag het niet. Er waren zowaar tweeduizend schreeuwende supporters, een unicum in deze tijd. Boven de tribunes met vale stoeltjes staken betonnen etages van flats die oorlogen hadden doorstaan en er was een kerktoren te zien vanaf de middenstip. Wanneer ziet een prof dat nog vanaf het veld?

Dit moest een interland worden om even alle ellende te vergeten. Het Nederlands elftal als de grote corona-afleider met een swingend potje voetbal.

In de eerste helft ging het al mis. Het spel was stroperig. Angstig voetbal in een te traag tempo. Ik keek naar de open dag van een breikransje; één recht, één averecht. Er was geen toeschouwer thuis op de bank die niet stiekem even op zijn mobiel keek of er al iets bekend was over de komende maatregelen van de regering; dat scenario had meer spanning dan de voetbalwedstrijd.

In mijn notitieboekje stonden na tachtig minuten alleen het zinnetje ‘Keeper Sehic spuugt steeds in zijn handschoenen’ en één geleend citaat van de televisiecommentator: „Luuk de Jong wordt als ladder gebruikt”.

Vlak voor tijd krabbelde ik nog wat woorden op van de reclameborden langs het veld in Zenica: Vloerisolatie. Milieuvriendelijk. Trotse hoofdsponsor van het Nederlands voetbal. De grootste prijzenpot. Die reeks van aanprijzingen maakte het vertoonde spel alleen nog maar bleker.

Frank de Boer liep na afloop met de handen in de zakken over het veld. Hij wilde best uitleggen waarom het zo gelopen was: „Het was moeilijk om er doorheen te komen. We denken allemaal maar dat we makkelijk over Bosnië heen kunnen lopen.”

Het klonk als een teleurgestelde generaal in oorlogstijd.

De Boer hield keurig afstand en droeg geen mondkapje. Of zo’n stukje stof helpt is al weken een nationale discussie, maar één ding is zeker: het had de onzekerheid op het gezicht van de bondscoach wat kunnen verhullen.

Wilfried de Jong is schrijver en programmamaker.